basket

rüyamda kızlı erkekli bir grup okul gibi bir yerin icinde genis sayilabilecek bir salondayız, sanki koltukları çıkarılmış -bilenler için itü maslaktakiler gibi- bir sınıf. bunlarin bir kismi sanki benim bölümden arkadaslarim ama cok net degiller.
bir kısım adamlar gelip neyi nasıl yapsak diye konuşuyorlar ve bişeyler inşa etmeye başlıyorlar, biz de yardım ediyoruz. salonun sonundaki kara -yeşil- tahtanın önüne bir yükselti yapılıyor sonra biz 5-6 kişi elimizde basket topu bu yükseltinin üzerine çıkıp basket oynamaya başılyoruz ama ortada pota falan yok, sadece tahtaya ona benzer birsey cizilmis ve biz de salak salak kosup topu sanki onun içinden geçiriyormuş gibi atıyoruz.
bir süre böyle oynadıktan sonra adamlar başka birşeyler daha yapmaya geliyorlar ve biz gidiyoruz. sonra geldigimizde böyle iki sıra, kız-erkek, mavi formalı -bu da itü elektriğin rengidir- gençler görüyoruz. sonra bunlar ısınma hareketine benzer bieşeyler yapıyorlar ama o arada rüya kopuyor bambaşka bir goruntu geliyor:
salon aynı salon yine yeşil tahta ve önündeki yükselti duruyor ancak salonun geri kalan kısmı -normalde sıraların olması gereken bölüm- oldukça genişlemiş ve bir sürü insanla dolmuş. Ben bir tür basketçiyim, böyle birkaç tane zenci adam var sevdiğim basketçiler falan, ama ben ben de olabilirim çünkü içimden çok mutluyum onlarla oynadığım için -oha be süper falan diyorum-. yalnız hala ve hala bir pota yok ortalıkta, topu oraya buraya atıp peşinden koşup yakalayıp tahtadaki pota çizimi gibi şeyin içine atar gibi yapıyoruz. bu arada hareketlerimiz oldukça artistik, bunun seyirciyle bi alakası var sanırım, biz onlara şov yapıyoruz. yani sınıf sınıf olmasa nba'deyiz diycem.
biraz böyle oynadıktan sonra seyircilere doğru yönelip küçük çocukları kucağımıza alıyoruz ve onlara basket oynatıyoruz, "çocuklara basketi sevdirme programı" gibi birşey, sonra böyle daha küçük çocuklar alıyoruz bebekler resmen, diğer basketçiler de benimle aynı şeyleri yapıyorlar. sonra düşünüyorum ki "bu yaştan basket topu goren ona el süren çocuk ilerde basketi ne kadar sever, ne güzel" sonra işte ben ve -atıyorum- kareem abdul cabbar, magic johnson falan bir süre böyle takıldıktan sonra çocukları geri verme zamanı geliyor. kareem'in çocuğu amerika'danmış benimki çok abuk sabuk bir yerden ama ben çocuğu çok seviyorum, bırakamıyorum, kucağımda çocukla salonda dolaşıyorum, sonra böyle severken severken çocuk uyuyor, çok mutlu oluyorum. kareem amerika'lı çocuğun annesine büssürü bilet veriyo o gelebilir çünkü maçlara ama ben benimkine veremiorum böyle vietnamlı mı öyle bir yerden, üzülüyorum, uyanıyorum.